dinsdag, juni 13, 2006

Opvoeding 11: Partijtjes

Als ik heel eerlijk ben... ik vind ze een ramp, kinderpartijtjes. Het is bedoeld om leuk te zijn, maar nadien ben je helemaal gevloerd. Je ligt voor dweil in je stoel en kunt geen pap meer zeggen.

Ik kan me er dus wel wat bij voorstellen dat ouders ervoor kiezen om buiten de deur een programma te laten verzorgen, maar mijn hemel, moet je kijken wat dat kost! Als je één kind hebt is dat nog te doen, maar wij hebben er drie. Daarnaast had ik misschien ook een romantisch beeld: een gezellige Hollandsche spelletjes verjaardag, net als vroeger toen ik zelf klein was.

Maar ja, kinderen zijn niet meer zoals vroeger. Daar kwam ik het allereerste partijtje al achter. Er stonden ongeveer 5 verschillende soorten drinken op tafel, maar toch vroeg een van de kinderen of er misschien ook nog iets anders was. Ik viel even stil en zei toen van niet. Niet omdat het er niet was, maar omdat ik hier de grens had gesteld. Ook vonden sommige kinderen bepaalde spelletjes niet leuk en deden dan gewoon niet mee. Ook daar moest ik even aan wennen, maar goed, als je niet wilt hoeft het natuurlijk niet. Kinderen zijn veel zelfbewuster dan vroeger en dat vind ik eigenlijk wel mooi.

Toch voelde ik dat daar voor mij ook een grens aan zat. Ik bedoel, het is heel leuk, al die zelfbewuste kinderen die weten wat ze willen en dat ook zeggen, maar voor je het weet bepalen ze de hele boel. Als je daar geen grenzen aan stelt eindig je met een bos stuiterende jongetjes en gillende meisjes in je huis en ben je alleen nog bezig politie-agentje te spelen... echt helemaal niks aan.

Het heeft een tijdje geduurd voor ik daar een goede modus in vond. Ik ben begonnen met: er móet niks, maar ik bepaal wat mág. Dat werkte aardig goed, maar voorkwam niet dat ik me af en toe toch in het apenhuis van de dierentuin waande. Overigens viel me daarbij wel op: hoe groter het aandeel jongetjes, hoe makkelijker het uit de hand liep. Camiel en Wrister hebben altijd ook meisjes uitgenodigd en dat gaf balans in de sfeer tijdens een feestje. Ik heb geen ervaring met alleen meisjes, maar ik kan in elk geval vertellen: alleen jongetjes is h-e-e-l e-r-g druk.

Toen Quinten 7 werd waren er 7 jongetjes (ze mogen bij ons altijd zoveel kinderen uitnodigen als ze oud worden, want hoe jonger ze zijn, hoe meer je er je handen aan vol hebt). En het was duidelijk dat ik direct paal en perk moest stellen. Dus na het even aangekeken te hebben riep ik nogal bars "stilte" en vervolgde "er zijn hier drie regels: 1. als ik praat houden jullie je mond; 2. je trekt en sjort niet aan elkaars lijf en 3. niet achter elkaar aan rennen en op de grond dweilen." Toen was het stil en kon ik het eerste spelletje uit gaan leggen.

Halverwege mijn eerste zin begon er een doorheen te tetteren, dus hield ik mijn mond en wachtte. Een paar kinderen die wel aan het luisteren waren keken mij vragend aan en ik zei "het is jullie feestje, ik hoef geen spelletjes te doen, dus ik wacht wel" waarna deze kinderen de anderen aanmaanden stil te zijn.

Het heeft goed gewerkt. Het was een leuk partijtje. Enige discipline kan geen kwaad en ik heb gemerkt: weinig, maar duidelijke regels, dat werkt. Daarbinnen kunnen ze hun gang gaan en dat is iets wat ze blijkbaar kennen, want sommige kinderen noemden me die middag per ongeluk 'juf'.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Wat een heerlijk en leerzaam verhaal wederom. Thanks en liefs

Anoniem zei

Ja, gesloopt ben ook ik na afloop van partijtjes. Dat is me zo'n 26 x overkomen heb ik uitgerekend. Jongenspartijen met zo nu en dan een enkel meisje, meestal (!) als element van rust in het geweld. Juist vandag checkte ik nog wat gouwe ouwen via de website www.party-kids.nl en plukte ik de Sport-O-theek (wat een uitvinding!) leeg.
Toch is een basisschoolpartij heel anders dan een middelbare schoolviering met vriendjes. Daar zijn wij als ouders niet meer echt bij betrokken. Of moet dat nog/weer komen?!
Ik denk dat ik de partijtjes uiteindelijk méér zal missen dan de basissschool zelf. Na 14 jaar is dat mooi geweest!

Anoniem zei

Het is echt ontzettend grappig hoe herkenbaar dit is. Vroeger genoot ik van partijtjes. Gezellig spelen met mijn vriendjes en vriendinnetjes. Maar natuurlijk liep het wel eens uit de hand. Hoe slopend het voor mijn ouders moet zijn geweest, daar dacht ik vroeger echt geen moment aan. Nu dus wel. Nu vier ik liever mijn verjaardag met mijn twee beste vriendinnen. Aan de grote partijtjes van vroeger doe ik niet meer. There's no way dat ik mijn hele vriendinnengroep (we zijn met 10 ontzettend drukke 15-jarige meiden) mee naar huis neem. De reden daarvoor: ik schaam me dood voor die meiden. En ik ben nu oud genoed om mijn ouders niet meer overal mee op te zadelen. Op mijn partijtje van vorig jaar (dat was nog relatief klein) werd ik dan ook helemaal gek van het organiseren. Minn vriendinnen schreeuwen namelijk ontzettend hard en doen de raarste dingen. Mijn conclusie: die neem ik nooit meer mee naar huis!! Vind ik zielig voor me ouders en nog belangrijker: ik vind het zielig voor mezelf. Wel ben ik hypocriet als je bedenkt dat ik ook ontzettend druk ben en eigenlijk alles zeg wat in me opkomt. In mijn vriendinnengroep sta ik bekend als de bitch en sommige vinden me zo gek als een deur. Maar op feestes ben ik altijd het rustigst..alleen maar omdat ik het anders zo zielig vind voor die ouders.
Groetjes, Tessa